วรรณคดีเป็นสิ่งสร้างสรรค์อันล้ำค่าของมนุษย์ มนุษย์สร้างและสื่อสารเรื่องราวของชีวิต

วัฒนธรรมและอารมณ์ความรู้สึกที่เกี่ยวข้องหรือสะท้อนความเป็นมนุษย์ด้วยกลวิธีการใช้ถ้อยคําสํานวน

ภาษา ซึ่งมีความเหมือนหรือแตกต่างกันไปในแต่ละยุคสมัย

            พระยาอนุมานราชธน (ยง เสฐียรโกเศศ) ได้กล่าวถึงความสําคัญของวรรณคดีไวในหนังสือ

แง่คิดจากวรรณคดีว่า  โลกจะเจริญก้าวหน้ามาได้ไกลก็เพราะวิทยาศาสตร์ แต่ลําพังวิทยาศาสตร์เท่านั้นไม่ครอบคลุม

ไปถึงความเป็นไปในชีวิตที่มีอารยธรรมและวัฒนธรรมสูง เราต้องมีศาสนา เราต้องมีปรัชญา เราต้องมี

ศิลปะ และเราต้องมีวรรณคดีด้วย สิ่งเหล่านี้ย่อมนํามาแต่ความดีงาม นําความบันเทิงมาให้แก่จิตใจ

ให้เราคิดงาม เห็นงาม ประพฤติงาม มีความงามเป็นเจ้าเรือน แบบสนิทอยุ่ในสันดาน ศิลปะและวรรณคดี

นี้แหละคือแดนแห่งความเพลิดเพลินใจ ทําให้มีใจสูงเหนือใจแข็งกระด้าง เป็นแดนที่ทําให้ความแข็ง

กระด้างต้องละลายสูญหาย กลายเป็นมีใจงาม ละมุนละม่อม เพียบพร้อมไปด้วยคุณงามความดี

 วรรณคดีมีความสําคัญทางด้านการใช้ภาษาสะท้อนให้เห็นวิถีชีวิตของคน การสืบทอดและ

อนุรักษ์วัฒนธรรม กฎระเบียบคําสอน และเป็นเครื่องมือสร้างความสามัคคีให้เกิดในกลุ่มชน และให้

ความจรรโลงใจ นอกจากจะให้คุณค่าในด้านอรรถรสของถ้อยคําให้ผู้อ่านเห็นความงดงามของภาษาแล้ว

ยังมีคุณค่าทางสติปัญญาและศีลธรรมอีกด้วย วรรณคดีจึงมีคุณค่าแก่ผู้อ่าน 2 ประการคือ

 1. คุณค่าทางสุนทรียภาพหรือความงาม สุนทรียภาพหรือความงามทางภาษาเป็นหัวใจของวรรณคดี เช่น ศิลปะของการแต่งทั้งการบรรยาย การเปรียบเทียบ การเลือกสรรถ้อยคําให้มีความหมาย

เหมาะสม กระทบอารมณ์ผู้อ่าน มีสัมผัสให้เกิดเสียงไพเราะเป็นต้น

 2. คุณค่าทางสารประโยชน์ เป็นคุณค่าทางสติปัญญาและสังคมตามปกติวรรณคดีจะเขียนตามความเป็นจริงของชีวิต ให้คติสอนใจแก่ผู้อ่าน สอดแทรกสภาพของสังคม วัฒนธรรมประเพณี ทําให้ผู้อ่านมีโลกทัศน์เข้าใจโลกได้กว้างขึ้น